Προδικαστικά ερωτήματα C-21/19, C-22/19 και C-23/19 Openbaar Ministerie κατά XN κ.λπ.
Απόβλητα – Μεταφορές – Κανονισμός (ΕΚ) 1013/2006 – Απόβλητα που υπόκεινται σε προηγούμενη έγγραφη διαδικασία κοινοποιήσεως και συγκαταθέσεως – Άρθρο 1, παράγραφος 3 – Μεταφορές που υπόκεινται σε απαιτήσεις εγκρίσεως – Οδηγία 2008/98/ΕΚ – Άρθρο 5, παράγραφος 1 – Έννοια “υποπροϊόντων” – Κανονισμός (ΕΚ) 1069/2009 – Άρθρο 3, σημείο 1 – Έννοια “ζωικών υποπροϊόντων” – Μεταφορές μείγματος ζωικών υποπροϊόντων και άλλων υλικών
Με τα συνεκδικασθέντα προδικαστικά ερωτήματα C-21/19, C-22/19 και C-23/19 το Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden (Κάτω Χώρες) έθεσε ζητήματα απτόμενα της ερμηνείας και εφαρμογής της οδηγίας 2008/98/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 19ης Νοεμβρίου 2008 για τα απόβλητα και του κανονισμού (ΕΚ) 1069/2009 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 21ης Οκτωβρίου 2009, για την υγεία των ζώων. Ειδικότερα, τέθηκαν ζητήματα για τα απόβλητα που υπόκεινται σε προηγούμενη έγγραφη διαδικασία κοινοποιήσεως και συγκαταθέσεως, τις μεταφορές που υπόκεινται σε απαιτήσεις εγκρίσεως την έννοια των “υποπροϊόντων” κατά το άρθρο 5 παράγραφος 1 της Οδηγίας 2008/98/ΕΚ και της έννοιας των ζωικών υποπροϊόντων και της μεταφοράς μείγματός τους σύμφωνα με τον Κανονισμό (ΕΚ) 1069/2009.
Με απόφασή του της 3ης Σεπτεμβρίου 2020 (EU:C:2020:636) το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης έκρινε ότι: «Το άρθρο 5, παράγραφος 1, της οδηγίας 2008/98/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 19ης Νοεμβρίου 2008, για τα απόβλητα και την κατάργηση ορισμένων οδηγιών, και το άρθρο 3, σημείο 1, του κανονισμού (ΕΚ) 1069/2009 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 21ης Οκτωβρίου 2009, περί υγειονομικών κανόνων για ζωικά υποπροϊόντα και παράγωγα προϊόντα που δεν προορίζονται για κατανάλωση από τον άνθρωπο και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΚ) 1774/2002 (κανονισμός για τα ζωικά υποπροϊόντα), έχουν την έννοια ότι υλικό το οποίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως «υποπροϊόν» υπό την έννοια της πρώτης εκ των διατάξεων αυτών μπορεί παρά ταύτα να θεωρηθεί «ζωικό υποπροϊόν» υπό την έννοια της δεύτερης εκ των διατάξεων αυτών. Το άρθρο 1, παράγραφος 3, στοιχείο δ΄, του κανονισμού (ΕΚ) 1013/2006, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 14ης Ιουνίου 2006, για τις μεταφορές αποβλήτων, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΕ) 135/2012 της Επιτροπής, της 16ης Φεβρουαρίου 2012, έχει την έννοια ότι οι μεταφορές ζωικών υποπροϊόντων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του κανονισμού 1069/2009 εξαιρούνται από το πεδίο εφαρμογής του κανονισμού 1013/2006, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 135/2012, πλην των περιπτώσεων στις οποίες ο κανονισμός 1069/2009 προβλέπει ρητώς την εφαρμογή του κανονισμού 1013/2006, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 135/2012. Το άρθρο 1, παράγραφος 3, στοιχείο δ΄, του κανονισμού 1013/2006, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 135/2012, έχει την έννοια ότι η διάταξη αυτή εφαρμόζεται στη μεταφορά μείγματος ζωικών υποπροϊόντων κατηγορίας 3, υπό την έννοια του άρθρου 10 του κανονισμού 1069/2009, και άλλων υλικών που χαρακτηρίζονται ως μη επικίνδυνα απόβλητα, υπό την έννοια του κανονισμού 1013/2006, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 135/2012. Το ποσοστό των ζωικών υποπροϊόντων στο μείγμα δεν έχει συναφώς σημασία».
Το σύνολο του κειμένου της απόφασης έχει δημοσιευθεί στο δικτυακό χώρο του Δικαστηρίου, στην ακόλουθη διεύθυνση https://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf;jsessionid=757A14302CB2B4BE60B584F31928F2DC?text=&docid=230606&pageIndex=0&doclang=el&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=7568261